Drewno lipy, drewniana glina.
500-letnie drzewa lipy w Puszczy Niepołomickiej kryły, najwyraźniej od zawsze, postacie świętych. Wit Stwosz przez prawie dwanaście lat dłutem je wydobywał. W czasach gotyku, szczególnie na terenach Niemiec rzeźba w drewnie rozwinęła się w sposób imponujący.
Drewno lipy w istocie jest miękkie i plastyczne. Ma delikatny kremowy odcień, dobrze się barwi. Jest doskonałym rzeźbiarskim tworzywem. Poniżej widać zrzut ekranu z oprogramowania do prostej analizy wielkości komórek i grubości ścian drewna. Na tym przykładzie widać, że nie jest to drewno o wysokiej gęstości, czyli wiele jest tu pustych przestrzeni tworzonych przez wnętrza komórek. Ok 45 % to w tym drewnie pustka (kolor żółty). To typowy przykład drewna rozpierzchło-naczyniowego gdzie nie zauważymy wyraźnej granicy przyrostów a naczynia przewodzące wodę (największe średnice) są rozproszone po całym słoju dość regularnie. To co decyduje o miękkości tego drewna to jednak głównie cienkościenne włókna, liczny miękisz osiowy rozproszony, ale czasem też w wąskich pasmach oraz wielorzędowe promienie drzewne.
Te specyficzne cechy drewna mają też znaczenie użytkowe: kostki lipowe stosuje się w dyfuzorach w akwarystyce: wpompowuje się powietrze przez drewno i uzyskuje się tym samym drobne bańki o zwiększonym stosunku pola powierzchni do objętości.
I jeszcze coś ważnego: lipa ma faktycznie stabilne właściwości rezonacyjne, więc wykorzystuje się ją w korpusach gitar elektrycznych, czy w instrumentach dętych. Fiu fiu!